شماره ٣٧: چو دستان برکشد مرغ صراحي
چو دستان برکشد مرغ صراحي
برآيد نوحه مرغ از نواحي
قدح در ده که چشم مست خوبان
قد اتضحت لنا اي اتضاح
الا والله لا اسلو هواهم
ولا اصبوالي قول اللواح
ملامت مي کنندم پارسايان
الام الام في حب الملاح
کجا قول خردمندان کنم گوش
که سکران نشنود گفتار صاحي
عدولي عن محبتهم فسادي
و موتي في مضار بهم صلاحي
دلم جان از گذار ديده درباخت
وليس عليسه فيه من جناح
زهي از عنبر سارا کشيده
رقم بر گرد کافور رباحي
مغلغلة الي مغناک مني
هنا من مبلغ شروي الرياح
چه مشک آميزي اي جام صبوحي
چه عنبر بيزي اي باد صباحي
تهب نسائم و الورق ناحت
و شوقني الصبوح الي الصباح
بده ساقي که گل برقع برافکند
وفاح الروض و ابتسم الاقاحي
ز ميخواران کسي را همچو خواجو
نديدم تشنه بر خون صراحي