شماره ٧٩٩: قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته
قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته
که به آفتاب ماند ز قمر نقاب بسته
نظري کن اي ز رويت دل نسترن گشاده
گذري کن اي ز بويت دم مشک ناب بسته
قمرت بخال هندو خطي از حبش گرفته
شکرت بخط مشکين تب آفتاب بسته
شه عرصه فلک را به دو رخ دو دست برده
رخ ماه چارده را بدو شب حجاب بسته
باميد آنکه روزي کشم از لب تو جامي
من دل شکسته دل در قدح شراب بسته
لب لعل آبدارت شکري فتاده در مي
سر زلف تابدارت گرهي بر آب بسته
دو گلاله معنبر شده گرد لاله چنبر
تتقي بر ارغوانت ز پر غراب بسته
دل هر شکسته دل را بفريب صيد کرده
من زار خسته دل را بکرشمه خواب بسته
من خسته چون ز عالم دل ريش در تو بستم
بسرت بگو که داري درم از چه باب بسته
بگشاي عقده شب بنماي مه ز عقرب
که شد از نفير خواجو گذر شهاب بسته