شماره ٧١٠: نشان دل بي نشان از که جويم
نشان دل بي نشان از که جويم
حديث تن ناتوان با که گويم
گر از کوي او روي رفتن ندارم
مگيريد عيبم که در بند اويم
برويم فرو مي چکد اشک خونين
ز خون جگر تا چه آيد برويم
رخ ار زانکه شستم بخوناب ديده
غبار سر کويت از رخ نشويم
وفاي تو ورزم بهر جا که باشم
دعاي تو گويم بهر جا که پويم
خيال تو بينم اگر غنچه چينم
نسيم تو يابم اگر لاله بويم
چه نالم چو از ناله دل شد چو نالم
چه مويم چو از مويه شد تن چو مويم
چو رنجم تو دادي شفا از چه خواهم
چو درد از تو دارم دوا از که جويم
اگر کوزه خالي شد از باده حالي
بده ساقيا کاسه ئي از سبويم
چو ساغر بگريد ببين هاي هايم
چو مطرب بنالد ببين هاي و هويم
بچوگان مزن بيش ازينم چو خواجو
که سرگشته و خسته مانند گويم