شماره ٣٨٧: خاکم که مرا مني نيابي
خاکم که مرا مني نيابي
بادم که مرا تني نيابي
هيچم به عيار تو دو جو کم
گر بر محکم زني نيابي
دشمن کامم ز دوستداريت
وز من دم دشمني نيابي
چون من تو شدم تو زي مغان شو
کآنجا توئي و مني نيابي
چون سايه مرا به تيرگي جوي
کاندر ره روشني نيابي
گفتي که چه نامي از دلت پرس
کز من صفت مني نيابي
نقش الحجر دل تو نامم
جز عاشق گلخني نيابي
بار دل من توئي که جز گل
بار گل خوردني نيابي
در سينه آتشين طلب دل
کاندر بر سوسني نيابي
دل تافته شد مجوي ازو صبر
کز آتش آهني نيابي
پيروزه چرخ را از آهم
جز رنگ خماهني نيابي
خاقاني را چنان مکن گم
کانگه که طلب کني نيابي