شماره ٢٨٨: تا مرا سوداي تو خالي نگرداند ز من
تا مرا سوداي تو خالي نگرداند ز من
با تو ننشينم به کام خويشتن بي خويشتن
خار راه خود منم خود را ز خود فارغ کنم
تا دوئي يکسو شود هم من تو گردم هم تو من
باقي آن گاهي شوم کز خويشتن يابم فنا
مرده اکنونم که نقش زندگي دارم کفن
جان فشان و راد زي و راه کوب و مرد باش
تا شوي باقي چو دامن برفشاني زين دمن
اي طريق جستجويت همچو خويت بوالعجب
راه من سوي تو چون زلفت دراز و پرشکن
من که چو کژدم ندارم چشم و بي پايم چو مار
چون توانم ديد ره يا گام چون دانم زدن
مرغ جان من در اين خاکي قفس محبوس توست
هم تو بالش برگشا و هم تو بندش برشکن
تا اگر پران شود کوي تو سازد آشيان
يا گرش قربان کني زلف تو باشد بابزن
سالها شد تا دل جان پاش ازرق پوش من
معتکف وار اندر آن زلف سيه دارد وطن
از در تو برنگردم گرچه هر شب تا به روز
پاسبانان بينم آنجا انجمن در انجمن
در ازل بر جان خاقاني نهادي مهر مهر
تا ابد بي رخصت خاقان اعظم برمکن