کوته نظر

شمع بگريست گه سوز و گداز

کاز چه پروانه ز من بيخبر است

بسوي من نگذشت، آنکه همي

سوي هر برزن و کويش گذر است

بسرش، فکر دو صد سودا بود

عاشق آنست که بي پا و سر است

گفت پروانه پر سوخته اي

که ترا چشم، بايوان و در است

من بپاي تو فکندم دل و جان

روزم از روز تو، صد ره بتر است

پر خود سوختم و دم نزدم

گر چه پيرايه پروانه، پر است

کس ندانست که من ميسوزم

سوختن، هيچ نگفتن، هنر است

آتش ما ز کجا خواهي ديد

تو که بر آتش خويشت نظر است

به شرار تو، چه آب افشاند

آنکه سر تا قدم، اندر شرر است

با تو ميسوزم و ميگردم خاک

دگر از من، چه اميد دگر است

پر پروانه ز يک شعله بسوخت

مهلت شمع ز شب تا سحر است

سوي مرگ، از تو بسي پيشترم

هر نفس، آتش من بيشتر است

خويشتن ديدن و از خود گفتن

صفت مردم کوته نظر است