سفر اشک

اشک طرف ديده را گرديد و رفت

اوفتاد آهسته و غلتيد و رفت

بر سپهر تيره هستي دمي

چون ستاره روشني بخشيد و رفت

گر چه درياي وجودش جاي بود

عاقبت يکقطره خون نوشيد و رفت

گشت اندر چشمه خون ناپديد

قيمت هر قطره را سنجيد و رفت

من چو از جور فلک بگريستم

بر من و بر گريه ام خنديد و رفت

رنجشي ما را نبود اندر ميان

کس نميداند چرا رنجيد و رفت

تا دل از اندوه، گرد آلود گشت

دامن پاکيزه را بر چيد و رفت

موج و سيل و فتنه و آشوب خاست

بحر، طوفاني شد و ترسيد و رفت

همچو شبنم، در گلستان وجود

بر گل رخساره اي تابيد و رفت

مدتي در خانه دل کرد جاي

مخزن اسرار جان را ديد و رفت

رمزهاي زندگاني را نوشت

دفتر و طومار خود پيچيد و رفت

شد چو از پيچ و خم ره، با خبر

مقصد تحقيق را پرسيد و رفت

جلوه و رونق گرفت از قلب و چشم

ميوه اي از هر درختي چيد و رفت

عقل دورانديش، با دل هر چه گفت

گوش داد و جمله را بشنيد و رفت

تلخي و شيريني هستي چشيد

از حوادث با خبر گرديد و رفت

قاصد معشوق بود از کوي عشق

چهره عشاق را بوسيد و رفت

اوفتاد اندر ترازوي قضا

کاش ميگفتند چند ارزيد و رفت