در حسب حال و وارستگي خويش

اميد و بيم دهد خلق را مسخر خويش
بدين دو خويشتن از خلق بازپس دارم
مرا چو در دل از اين هر دو هيچ نيست ازو
هزار ناکس پيشم گرش به کس دارم