شماره ٤١٤: گلت بنده گرديد و شمشاد نيز
گلت بنده گرديد و شمشاد نيز
غلام تو شد سرو آزاد نيز
که صد رحمت ايزدي بر رخت
هزار آفرين بر لبت باد نيز
ز مهر تو بگريست چشمم به خون
ز عشقت به نالم به فرياد نيز
چو ديدي که چشم تو آبم ببرد
کنون مي دهي زلف را باد نيز
نباشد ترا بعد ازين برگ من
که بيخم بکندي و بنياد نيز
به لطف و نوازش بده داد ما
که جور تو ديديم و بيداد نيز
نه مثل تو آمد ز پشت پدر
نه مانندت از مادري زاد نيز
پرير از لبت بوسه اي خواستيم
نداد آن و دشنامها داد نيز
نبود اوحدي را توقع ز تو
که او را کني در جهان ياد نيز